-της Λήδας Διαλυνά
Τις μέρες αυτές, μένουμε σπίτι, κοινωνικά αποστασιοποιημένοι (social distancing) γιατί για
πρώτη φορά όλοι μας παγκοσμίως αναλαμβάνουμε την ευθύνη που έχουμε απέναντι στο
συνάνθρωπό μας. Ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα αλληλεγγύης μας φανερώνει με
συγκινητικό τρόπο την αγάπη μας για τον άνθρωπο.
Τι καλύτερο λοιπόν, να νιώσουμε αυτήν την αγάπη και να συνειδητοποιήσουμε την ουσία
αυτής της επιλογής, από ταινίες σκηνοθετών που κοιτούν τον άνθρωπο με το πιο τρυφερό
βλέμμα και μας ανοίγουν κόσμους διαφορετικούς, προσωπικούς, πλούσιους αλλά και τόσο
κοινούς μεταξύ τους λόγω αυτής της στοργικής ματιάς.
Οι παρακάτω προτάσεις μπορεί φαινομενικά να μην έχουν κάποια σύνδεση μεταξύ τους, τις
αγαπώ όμως όλες όπως αυτές αγαπούν τον άνθρωπο.
Ταινίες που αγαπούν τον άνθρωπο :
- Όλες οι ταινίες του υπέροχου Γάλλου Jacques Tati. Το κινηματογραφικό του alter
ego, o Mr. Hulot, ένας ψηλοπόδαρος, άχαρος αλλά και χαριτωμένος κύριος
περιφέρεται με τα κοντά του παντελόνια στις ταινίες του και με τον πιο γλυκό τρόπο
μας αναπαριστά το κωμικό αλλά και γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Αυτοματοποιημένα σπίτια που κάνουν τα δικά τους (Mon Oncle, 1958),
παραθαλάσσια θέρετρα που μας φανερώνουν την ευάλωτη, νοσταλγική και αστεία
πλευρά των διακοπών (Les Vacances de Mr. Hulot, 1953), γκρουπ τουριστών και
κέντρα διασκέδασης που μας αποκαλύπτουν την επιβλητική διάσταση μιας
μοντέρνας μεγαλούπολης όπως αυτής του Παρισιού (Playtime, 1967). Με ελάχιστο,
σχεδόν καθόλου διάλογο, μέσα από κολλάζ σκηνών και gags, ο Tati μας ανοίγει τον
κόσμο σε ένα μωσαϊκό απλών καθημερινών τελετουργιών και μας κάνει να τα
παρατηρούμε με τον πιο τρυφερό τρόπο. Οι ταινίες του είναι βάλσαμο για τα μάτια
αλλά και την καρδιά.
- Μην σας ξεγελά το μινιμαλιστικό στυλ του Aki Kaurismäki. Οι ταινίες του με σταθερά
πλάνα, οι ηθοποιοί στωικοί και ανέκφραστοι. Μέσα όμως από την κινηματογραφική
του γλώσσα, ανοίγεται ένας θησαυρός συναισθημάτων που κάνουν και τον πιο
σκληρό από εμάς να δακρύσει. Στην ταινία του, Το λιμάνι της Χάβρης (Le Havre,
2011), ο Μαρσέλ, ένας παραιτημένος συγγραφέας ζει μια λιτή ζωή με λίγους φίλους
και τη γυναίκα του η οποία νοσηλεύεται βαριά άρρωστη. Η αναπάντεχη συνάντησή
του με ένα μικρό αγόρι, πρόσφυγα από την Αφρική, θα φέρει τα πάνω – κάτω όσο ο
Μαρσέλ και οι φίλοι του προσπαθούν να το βοηθήσουν. Εξαιρετικά επίκαιρη, η ταινία
μας δίνει ισόποσες δόσεις χιούμορ, γλύκας και πίκρας και μας επαναφέρει την πίστη
στον άνθρωπο. Ένα σύγχρονο κοινωνικό παραμύθι που μας δίνει το χαρούμενο
τέλος που η ζωή (θα έπρεπε) να έχει.
- “Δεν διαφέρω καθόλου από μία κονσέρβα ανανά”. Tο Chungking Express (1994) του
Wong Kar-Wai, μας αφηγείται δύο ξεχωριστές ιστορίες. Στο πρώτο μέρος, αυτή του
Αστυνόμου 223, που τον χωρίζει το κορίτσι του και στο δεύτερο, του Αστυνόμου 663
που επίσης τον χωρίζει η φίλη του και γνωρίζει τη Faye, την ασιατική βερσιόν της
Αμελί. Η ταινία μας πλημμυρίζει από σκηνές στο πολύβουο νυχτερινό Hong Kong, με
εικόνες ποπ κουλτούρας, street food και με τους ήχους του “California Dreaming”. Οι ήρωες μοναχικοί αλλά αθεράπευτα αισιόδοξοι, μιλούν στα αντικείμενα του σπιτιού τους και αντιμετωπίζουν τη ζωή σαν ένα παιχνίδι το οποίου όποιο και να είναι το τέλος, εκείνοι θα βγουν νικητές.
- Νοσταλγία, νεανικός έρωτας και Wes Anderson. Αυτά αρκούν για να καταλάβουμε ότι το Moonrise Kingdom (Ο έρωτας του φεγγαριού, 2012) είναι μαγικό,
συναρπαστικό και γεμάτο αγάπη. Βρισκόμαστε στη δεκαετία του ’60 και δύο
δωδεκάχρονα παιδιά το σκάνε από την παραθαλάσσια πόλη τους στη Νέα Αγγλία,
προκαλώντας αναστάτωση και κινητοποιώντας, οικογένεια, τις τοπικές αστυνομικές
αρχές και τους θεσμούς, που αρχίζουν να αναζητούν το ανήλικο ζευγάρι. Όλα τα
στοιχεία του υπέροχου κόσμου του αγαπημένου Anderson είναι εδώ μαζί με ένα
υπέροχο καστ. Μια απομονωμένη παραλία, ένα φορητό πικάπ, μια σκηνή και δυο
παιδιά να χορεύουν με τη φωνή της Françoise Hardy στο Le temps de l’amour, έχουν
κάνει την ταινία ήδη κλασική με την χαρακτηριστική χρωματική παλέτα και την
περίφημη αισθητική συμμετρία που διακρίνει πάντα τον σκηνοθέτη.
- Faces Places, (2017). Το σχετικά πρόσφατο ντοκιμαντέρ της υπέροχης Agnès Varda – που μόλις πριν ένα χρόνο έφυγε από τη ζωή και αυτό ήταν το τελευταίο της έργο – και του φωτογράφου JR, διασχίζουν την επαρχία της Γαλλίας με ένα βαν και αποτυπώνουν τα πρόσωπα όσων συναντούν σε μνημειώδη φωτογραφικά πορτραίτα. Μία ταινία φόρος τιμής στους καθημερινούς ανθρώπους και την ηρωική διάσταση της ζωής. Στα θετικά της ταινίας, η σύντομη εμφάνιση που κάνουν οι φανταστικές γάτες τις Agnès!
Ελπίζω να δείτε κάποια ή όλες αυτές τις ταινίες και να νιώσετε τη ζεστασιά που με κάνουν να νιώθω!
Είμαι η Λήδα, film και art geek και επιμελούμαι σεμινάρια στο δημιουργικό χώρο μου, Fårö
Creative Learning. Το διάστημα της καραντίνας κάνω σινεμαδοκουβέντες, live στο Instagram!
