Τον Αύγουστο του 2017, δημιούργησα μία ρουτίνα. Μια πορεία προς τη θάλασσα. Μια ιεροτελεστεία.
Δημιούργησα μια κατάσταση απόλυτης ηρεμίας, & πλημμυριστικής ευτυχίας. Κι αυτήν ακριβώς τη ρουτίνα ακολουθώ σχεδόν κάθε καλοκαίρι.
Ξεκίνησε κάπως τυχαία & κατέληξε να είναι κάτι που δε μπορώ να περιγράψω εύκολα με λέξεις.
Η ρουτίνα ξεκινάει γύρω στις 06:40 το πρωί. Ξυπνάω γεμάτη ανυπομονησία γι’αυτό που έρχεται, τρώω το πρωινό μου, βάζω το μαγιό μου, ανεβαίνω στο ποδήλατο & ξεκινάω την πιο υπέροχη βόλτα.
Δεν κυκλοφορεί σχεδόν κανείς έξω, το φως είναι γλυκό, ο αέρας στο δέρμα μου είναι γλυκός. Όλα είναι ήσυχα εκείνη την ώρα. Δεν υπάρχει καμία δυσκολία, καμία ένταση. Τα πουλιά κελαηδάνε δυνατά, & είναι τόσο μαγικό αυτό. Ίσως κοινότοπα ρομαντικό, αλλά μαγικό, ναι.
Κι εγώ τραγουδάω, γιατί να σφυρίξω δε μπορώ, & νιώθω σα να παίζω στο μικρό σπίτι στο λιβάδι.
Και το απολαμβάνω ακόμα πιο πολύ. Και φτάνω στη θάλασσα, που είναι μόνη της & με περιμένει.
Δεν είναι κανείς άλλος εκεί, οπότε αφήνω τα μάτια μου να χορτάσουν. Αφήνω τον ήλιο να εισχωρήσει στα πιο μικρά μου κύτταρα. Βουτάω σιγά σιγά στο νερό, γιατί δε θέλω να το ταράξω. Είναι όλα τόσο ήρεμα. Ανοίγω τα μάτια μου & βλέπω τιρκουάζ. Μόνο τιρκουάζ.
Ξαπλώνω στην άμμο, ανοίγω την Άγκαθα Κρίστι, διαβάζω λίγες σελίδες & αποκοιμιέμαι. Κι είμαι πιο γεμάτη & πιο ελαφριά από ποτέ.
Ναι, δε μπορώ να το περιγράψω εύκολα με λέξεις, γιατί είναι όλο μια ανάσα.
Πάρε αυτή τη βαθιά ανάσα, & ονειρέψου αυτό το καλοκαίρι.
Keep shining,
